اشعار

عاشقان در حجاب یـکـدگـرند            پــرتــو آفــتــاب یـکــدگــرنـد

گـاه تـصـویـر قـاب یکدگـرند            هـمـه زیـر نـقـاب یـکـدگـرنـد

سعی دارنـد جـلـوه کم بکـنـند

خویش را وقف نام هم بکـنند

فـاطـمـیّـات یــارهـای هــم‌انـد            هر کـدام افـتـخـارهای هـم‌انـد

هـمـه آئـیــنــه‌دارهـای هـم‌انـد            دفــن بـیــن مــزارهـای هم‌اند

گـاه زیـنـب؛ گه ام کـلـثـومـنـد

هـم‌طــراز امـام مـعـصـومـنـد

این قـبـیـلـه عـجـیـب با ادبـنـد            پیش هـم ایـسـتـاده در عـقـبـند

همگی غرق ذات، مـنـقـلـبـنـد            در ظهـور صفـات، هم نسبند

همـگـی در الـسـت زاده شدند

همه پرچم به دست زاده شدند

مـی‌نـویـسـم من از شـما خانم            مـی‌بـری تـا خـدا مـرا خـانــم

تـو بـزرگـی و مـا گـدا خـانـم            الــسّــلامُ عـلـیـکِ یـا خــانــم

ما گـرفـتـار بـام‌هـای تــوأیــم

از ولادت غـلام‌هـای تــوأیــم

عصمت کـامـلـه تو را خوانند            عـابـده، فـاضـله تو را خوانند

عـالـمـه، عـامله تو را خوانند            حـیــدر قـافــلــه تو را خوانند

کـوه تـوحـیـد منـجـلـی هـستی

زیــنــب دوم عــلــی هـسـتـی

مـتـشـرع به دین و باور خود            مـتـواضع کنار خـواهـر خود

تـا شـدی هـمـره بــرادر خود            مـتـوسّـل شدی به مــادر خود

اقـتــدار حرم به دست تو بود

بعد عباس علم به دست تو بود

گـریـه بـیـن شـرار می‌کـردی            شـعـلـه‌هـا را مهـار می‌کردی

پـا بـرهــنـه فــرار می‌کـردی            دختـران را سـوار می کـردی

هـمـه‌جـا کـشـتـی نجات شدی

سـر پـنــاه مــخــدَّرات شــدی

تا ز گــودال ســر در آوردی            خویش را نزد خواهر آوردی

ســوی او دیـــدۀ تـــر آوردی            رو بـه سـوی بــرادر آوردی

خواهرانه به هم کمک کردید

نـیــزه را از گـلـو در آوردیـد

 ای مــقـــامت فـراتـر از مــریــم           ای شکــوهـت رسـاتــر از حــــوّا

ام کــلــثــوم ! خــواهـــر زیــنــب           عــصــمــت الله دوم زهـــــــــــرا

پیـش پایـت تــمام حـــور و ملـک           در رکـــــوع و سـجــــود افتـــاده

نـســل بــرتـر ز خــانــوادۀ نــور!           دخـت مــــولا و فـــاطـــمــه زاده

ای حـجـابـت فــرشـتــه را چــادر           حــوریـان در طـواف مـعـجـر تو

آن قـــدر نـــاز داری ای بــانـــو!           بـال جـبـریــل فــرش مـعــبـر تـو

از نـفـسـهایت ای نسـیـم بـهـشـت!           بــوی عــطــر و گــلاب می آیـــد

الـتـمــاس دعـای نـیــمــه شــبــان           ســوی تـو مــسـتــجـاب مــی آیــد

تو کـجــا و تــبــار نـاپـاکـان....!؟           تـو مــلـیـکـه ز عــالـم مـلـکــوت!

تـو بـهـشـتــی چـه نـسـبـتـی داری           به کویــر و به دوزخ و برهـوت؟

قرص خورشید و زمهیر سیاه...!؟           جمع ایـمـان و کـفـر ممکن نیـست

هرکـــه ایــن قصـه را کنـد بــاور           به خدا شیـعـه نیست مـؤمن نیست

انــتــهـای عـــروج جــبــرائـــیــل           اولــیــن پـــلـــۀ مــــقــــام شـــمــا

کـــربــلا زنـده مــانـــده امــا، بــا           خــطــبــۀ زیـنـب و کـــلام شــمــا

مـثــل زیـنـب غــروب عــاشــورا           داغـــــــدار بــــــرادرت بـــــودی

آمــــــدی در حـــوالـــی گــــودال           و کــمــک حــال مـــادرت بـودی

دست سنگـیــن عـصـر عــاشــورا           روی مـــاه تو را کــبـود، نــمــود

آن طـرف زیـنـبــی که بـود سـپـر           این طـرف تـو مـیـان آتـش و دود

مـثـل زینب مـیــان بــزم شـــراب           تکــیـــه گـــاه یــتــیــم اربـابــــــی

کـربـلا؛ کوفـه؛ شـام؛ کرب و بـلا           تـا مـدیــنـه چـو مـاه، مــی تــابــی

زیـنـب و تــو؛ مـکـمــل عـشـقـیــد           تو درخشـنده؛ زیـنب المـاس است

ادبـــت در مـقــابـــــل خـــواهــــر           در مثل، چون حسین و عباس است

مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست           پیشگاه کرمت عرصۀ جـولان ها نیست

از کـرامات فـراوان تو خـوبـان مـاتـنـد           این همه حُسن در اندیشۀ انسان ها نیست

باید ادیـان پی اوصاف تو تـحـقـیق کنند           گفتن از شخصیتت وسع مسلمان ها نیست

عصمت از فاطمه داری که مطهّر شده ای           احتیاجی پی این امر به برهان ها نیست

شعر اگر بهر تو کم گفته شده خُرده مگیر           سیر اوصاف تو در قدرت عَمّان ها نیست

نقش تو نیست کـم از زینب کبـری بانو           گرچه حک نام تو در صفحۀ اذهان ها نیست

شـام زیـر لـگـد خـطـبـۀ تو جـان میـداد           مثل تو هیچ کسی فـاتـح میدان ها نیست

رمز عـرفان اثـر سجـدۀ پـیـشانی توست           احتیاجی سر این سفره به عرفان ها نیست

خواستی تا همه جـا صحبت زینب باشد           مدح و مرثیه اگر از تو به دیوان ها نیست

ام کـلثوم شدن زینب و زهرا شدن است           حرف عشق است در آن صحبت عنوان ها نیست

ازدواج تو و نـمـرود مـدیـنـه؟ هـیـهـات           نخی از چادر تو قسمت شیطان ها نیست

نـمـک سـفـرۀ افـطـار پــدر هـسـتـی تو           لذتی بی تو در این شیر و در این نان ها نیست

میشود گفت ز تو از غم و درد تو نگفت؟           مدح خوب است ولی مکفی گریان ها نیست

یوسفت در عوض چاه به گـودال افـتـاد           چون تو دلسوخته در یثرب و کنعان ها نیست

سر و سامان تو را نیزه ای از پا انداخت           خیمۀ سوخته جای سر و سامان ها نیست

نـاز پـروردۀ دسـتـان پُـر از مـهـر عـلی           شأن تو ناقـۀ عـریـان و بیـابان ها نیست

دور تا دور تو با هـلـهـله جـمـعـیت بود           بزم می طشت طلا جای پریشان ها نیست

هرچه گفتم کـمی از قدر و مقـام تو نشد           مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست

از قرائن این چنین پیداست در را دیده است           ما شنیدیم، او ولیکن چل نفر را دیده است

قبل ضربت خـوردن مولا و شایـد قبل تر           بارها در کوچه ها داغ پـدر را دیـده است

آنکه عمری با حسن خون جگر را خورده بود           بین تشتی عاقبت خون جگر را دیده است

صبر پنهان داشت در کرب و بلا از این جهت           دور از چشم همه رنج سفر را دیده است

در که جای خود، پدر که جای خود، در شهر شام           چل نفر که هیچ از این بیشتر را دیده است

ام کـلـثـوم است یا زیـنـب نمی دانم کـدام!           دور خواهر خواهری چندین نفر را دیده است

بارها این شـرم بی انـدازه او را می کشد           اینکه زینب پیش او داغ پسر را دیده است

شرم او یک بار اما می کشد او را دو بار           اینکه هم در دشت هم در تشت سر را دیده است

مدینه رو به سـوی تو دوبـاره آوردم            به هـمرهـم دل پُـر از شـراره آوردم

مدیـنه بـاز مکن دربه روی من زیرا            ز کوی عشق غمی بی شماره آوردم

مدینه سوی تو این کاروان عاشق را            گـهـی پـیـاده و گـاهـی سـواره آوردم

من این سفینۀ در خون نشسته را با خود            ز مـوج خـیــز بـلا تـا کـنـاره آوردم

مدیـنه این چمن غـنچـه های پرپر را            ز زیر تیغ غم و سنگ و خاره آوردم

ستاره های شب افروز من به خون خفتند            کنون خـبـر ز شب بی سـتـاره آوردم

پس از شکفتن لبخند خون گرفتۀ عشق            خبر ز کودک و از گـاهـواره آوردم

در این رسالت عظمی، تمام عالم را            به پای خـطبـۀ خود بر نظاره آوردم

دلم ز غارت دشمن لبالب از خون است            اگـر اشـاره ای از گــوشـواره آوردم

اگر ز یـوسف زهـرا نشانه می طلبی            نـشـانـه پـیـرهــنـی پـاره پـاره آوردم

«وفائی» ازغم و دردم اگر سخن گفتم            ز صد هزار سخن یک اشاره آوردم

صدا در سینه ها ساکت که اینک یار مى آید           ز راه شام و کوفه عابدِ خونبار مى آید

غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش           به چـشـم آیـیـنـۀ ایـزد نمایى تار مى آید

الا اى دردمندان مدینه با دو صد حسرت           طبـیب دردمـنـدان با دل تب دار مى آید

الا اى بـانـوان اهل یثرب پـیـشواز آئـید           که زینب بى برادر با دل غمخوارمى آید

بیا ام الـبـنـین با دیـدۀ گریـان تمـاشا کن           که اردوى حسینى بى سپهسالار مى آید

پیـکـرم چشم انتظار تیـزی شمشیرهاست          در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:          پیش چشم یار مُـردن بهترین تقدیرهاست

پیش از این تیر نگاهت برده جان را از تنم          پس چه بهتر اینکه حالا قبله گاه تیرهاست

من سپـر بودم بـرای لـحـظـۀ مـعـراج تو          این نماز آخر من در خور تکـبـیـرهاست

پیکر خونین؛ تبسم؛ دامن تو؛ اشک من..؛          چشم دنیا تا ابد مبهوت این تصویرهاست

مسیح خوانده مرا؛ وقـت امتحان من است          زمان، زمان رجز خواندن جوان من است

از آســمــان چــهــارم مــسـیـح مـی بــارد          چـقـدر مـنـتـظـر رعـدِ آسـمـان مـن اسـت

به کف بگـیر سرت را برای یاری عـشق          سـرت مـقـدمـۀ سـرخ داسـتـان مـن اسـت

برو که پیکر مصلوب و بی سرت پـسرم          در امـتـداد مـسـیـر خـدا، نـشـان من است

نـمـاز آخـر خـود را اقـامـه کـن در خـون          بـرو که بـدرقـه‌ات نـغـمـه اذان مـن است

اگر چـه بعـد تو صحـراسـت خـانـه ام اما          دلم خوش است که زینب هم آشیان من است

سلام ای روضـۀ طاهـا مـدیـنـه            سـلام ای جـنّـت الـزهـرا مدیـنه

تـو ای هــم نـالـۀ دیــریــنــۀ دل            حـکـایت کـن ز زخـم سینـۀ دل

تو درد و غصه ها بسیار دیدی            شـرار و قـنـفـذ و مسمار دیـدی

ولی این بار سر کن قصۀ عشق            بگو با ما سخن از غصۀ عشق

سخن از خستگان عشق سر کن            جهان را از غـم زینب خبر کن

بـگـو از کــاروان خـسـتـۀ شـام            ز دلهای به خون بنشسته از شام

بـگـو از یـاس هـای ارغــوانــی            ز اطفال نحـیـف و اسـتـخـوانـی

بگو از کاروان و شور و شینش            که زیـنـب آمـد اما بی حسیـنـش

شـرر افـتـاد بـر جـانـت مـدیـنـه            کـه سـوزانـدنـد قـرآنـت مـدیـنـه

هـمانا که ز پـیـغـمـبـر بُـریـدنـد            وفا را در یم خـون سر بُـریـدند

به باب الـعـلـم شبها باب بـستـند            هـمـانـا بر حـسـیـنـش آب بستند

جـفـا آن فرقه که بر یاس کردند            جـدا دست از تن عـبـاس کردند

مـدیـنـه رشـتـه دین پـاره دیـدی            به یاد محـسن آن گهـواره دیدی

ولی گودال پُـر خـون را ندیدی            در آتش قوم مجـنـون را ندیـدی

ندیدی دست و پا می زد گل عشق            کـنارش نـاله می زد بلبل عشـق

ثـمـر از بـاغ غم می چید زینب            بـلا پـشـت بـلا مـی دیـد زیـنـب

امـــان از دورۀ ســرد اســـارت            امـان از زیـنـب و درد اسـارت

زیـنـب آئـیـنـۀ جــلال خــداسـت           چـشـمـۀ جـاری كـمـال خـداست

ردّ پـایـش مـسـیـر عـاشوراست           خطبه هایش سفیر عـاشـوراست

مـثــل كــوهِ وقــار بــر گــشــتـه           وه چـه بـا افــتـخـار بـر گـشـتـه

غـصّـه و مـاتـم دلـش پـیـداسـت           رنگ مشكی محـمـلش پـیـداست

پـشـت دروازه خــواهــری آمــد           خـــواهـــر بــی بـــرادری آمــد

خـواهـری كه تـنـش كـبـود شده           رنـگ پـیـراهـنـش كــبــود شـده

نـیـمـه جـانـی كـه كـاروان آورد           با خودش چند نـیـمـه جان آورد

كاروانی كه شیر خـواره نداشت           گوش هایی كه گوشواره نداشت

گر چه خـورشید عـالـمـیـن شده           چند ماهـی ست بی حـسیـن شده

چند ماه است دیده اش ابری ست           بـر سـرش سایـۀ بـرادر نـیـست

آسـمـان بود و غـم اسیـرش كرد           خـاطـرات رقـیــه پـیـرش كــرد

بـهــر اُمّ الـبــنـیــن خــبــر آورد           از ابــالـفـضـل یـك سـپــر آورد

از حـسـیــنـش فـقـط كــفـن آورد           چــنــد تـا تــكّــه پـیــرهــن آور

دیـدیـم دوبــاره نـور عــزّت تـابـیـد            فـرزنـد عـلـی نـتـرسد از هر تهـدیـد

بـا فـن بــیــان و قــدرت اسـتــدلال            آقـا بـه دهـان یـاوه گـویـان کـوبـیـد

******** قاسم نعمتی********

ای رهـبــر فــرزانـۀ مـا ادرکــنــی            ای پـورِ عـلـیِّ مـرتـضـی ادرکـنـی

جــایـش بـشـود زبـالـه دان تــاریـخ            هرکس که شود خصم شما ادرکـنی

******** ناصر زارعی********

در پـیـش عـدو حرف تساهل زده اند            از مکر چو خود را به تغـافل زده اند

دلـبـاخـتـۀ خـصـم سـتـمـگـر شـده انـد            هر چند که خود را به تجاهل زده اند

******** ناصر زارعی********

دیدید دوباره خصم پیـمان بشکست            برجام که هیچ؛ عهد مردان بشکست

گوئید دوباره گفـتگو بی قـدرت؟!!            از جهل شماست پشت ایران بشکست

******** ناصر زارعی********

صـبــح شــور آفـریـن مـیــلادت            لحـظه ها چون فـرشتگـان شـادند

چـار تـن بـانـوی بـهـشـتــی هــم            گـل فـشـانـدند و دل ز كف دادند

داد فـرمــان، خـدا بـه پـیـغـمـبـر

كـه: «فَـصَـلِّ لِــرَبِّـكَ وَ انـحَـر»

مـثـل «حـوّا» شـمـیــم جـنّـت را            «مریم» آن جا به یك اشاره گرفت

بوسه بر خاك پایت «آسیـه» زد            دامنت را به شوق، «ساره» گرفت

جـز تـو ای مـعـنـی «كـلام الله»

كـیـسـت شـایـسـتـۀ «سلام الله»؟

ای وجودی كه در كـمـال شهـود            هستی ات نورِ عـالمِ غـیـب است

نـام پــاك تـو بـی وضــو بُــردن            نزد اصحابِ معرفت، عیب است

بـا عــلـی نُـه بـهـار پــیــوسـتــی

دَرِ خـواهش به روی خود بستی

بـه خـدا، خــانـۀ گِــلــیــن تـو را            اشـتـیـاق حـبـیـب، پُـر كرده ست

عـطـر ناب « لِـیُـذهِـبَ عَـنـكُـم »            بوی« امَّن یُجیب » پُر كرده ست

حلقه زد گرد چهره ات چون ماه

هـــالــۀ « اِنَّـــمــا یُـــریـــدُ الله »

لطف سرشارت، ای عصارۀ وحی            خستگان را به مهر، تسكـیـن داد

تا سه شب، قوت خویش را هر شب            به یـتـیـم و اسـیـر و مسكـیـن داد

در شگفت از تو قـدسیـان مـاندند

سـورۀ نـور و هـل اتـی خـواندند

چه كسی می‌بَـرد گـمـان كه خـدا            بـه كـنــیــز تـو رتــبــۀ كــم داد؟

فـضـه شـد مـیـهـمـان مـائــده ای            كه خدا پیش از این به مریـم داد

مـی‌تـوان بـا مـحـبـت تـو رسـیـد

به رهـایـی به روشـنـی بـه امـیـد

نیـمـه شب ها كه در دل محـراب            ذكــر آیــات نـــور داشـــتـــه ای

ای نـمـازت نـهــایـت مــعــراج!            عرش را پشت سـر گـذاشتـه ای

بـاغ سـجـاده غـرق عطر تو بود

هـمـه آفـاق، زیـر چـتـر تـو بـود

صلح سبز«حسن» كه جـاری شد            چـشـمـه در چشمه از پیامت بود

نـهـضـت سـرخ روز عــاشــورا            شـعـلـه در شعـله از قـیـامت بود

خطبه را زینب از تو چون آموخت

سخـنـش ریـشـۀ سـتـم را سوخت

ای دلـت در كـمـال بــی رنـگــی            از هـمـه كـائـنـات، رنـگـیـن تر!

بـــــود بـــــار امــــانــت از اول            روی دوشت ز كـوه، سنگـین تر

تــو مــنــزّه تــریــنِ زن هــایــی

بـر بـلـنــدای نـــور، تــنــهــایــی

بـا هـمـان دست عــافـیـت پــرور            كـه پــرســتــاری پـــدر كـــردی

از امـــام زمـــان خــــود، یــاری            در هــیـاهــوی پـشـت در كـردی

سـرمــۀ دیــده، خـاك پــایـت بــاد

هــمـه هـسـتـی ام فــدایـت بــاد...

چون جبرئیل، حکم خدای مبین گرفت            در زیر پر بساط زمان و زمین گرفت

احـمـد از و، ‌پـیـام جهان آفـرین گرفت            یعنی: برای فاطمه، یک اربعین گرفت

شکر خدا، که گـلبن احمد به گُل نشست

ز انفاس دوست، باغ محمد به گُل نشست

روزی که مکه، عطر پر جبرئیل داشت            در سر، اَمیـن وحی، هوای خلیل داشت

بهر خـدیـجـه، مـژدۀ رب جلیـل داشت            صبر جمیل، وه که چه اجری جزیل داشت

بر خاتم رسل، سخن از سلسبـیـل گفت

بس تهنیت ز جانب حق، جبـرئیل گفت

گفتا که حق، دعای تو را مستجاب کرد            شـام تـو را، جـنـیـبـه‌کـش آفـتـاب کـرد

نـامـی بـرای دخـتـر تـو انـتـخـاب کرد            و آن را ز لطف، زیور و زیب کتاب کرد

ز آن در نُبی خـدای تو نامید کـوثـرش

تا بی وضـو کسی نـبَـرد نام اطـهـرش

ای گلبُنی که یاس تو، عطر بهشت داشت            سر بر خطَت مُدام، خط سرنوشت داشت

مریم، کمی ز مِهر تو را در سرشت داشت            کآن قدر اعتبار به دیر و کنشت داشت

تو عـصـمـت خـدا و بـهـشـت محـمدی

تـو مـفـتــخـر بـه ام‌ابـیــهـای احـمــدی

ای اسوه‌ محبت و، ای مظهـر عـفـاف!            ای روز و شب فرشته به کوی تو در طواف

ای بوده با صفـات خـدایـی در اتّصاف            نامی اگر به‌جاست ز سیمرغ و کوه قاف

درک مقام توست که امکان‌پذیر نیست

ورنه تو را به عالم امکان، نظیر نیست

شـادابـی حـیـات، ز انـفـاس فـاطمه‌ست            دور فلَک، ز گردش دستاس فاطمه‌ست

فضه، خجل ز دست پر آماس فاطمه‌ست            از گـل لطیف‌تر دل حساس فـاطمه‌ست

قـلـب رسـول، شـیــفـتـۀ زنـدگـانـی اش

جــان عـلـی، فـریـفـتـۀ مـهـربـانـی اش

گـفـتی از او مـدیـنـه مُنوّر شود که شد            از عطر ناب یاس، معطر شود که شد

جاری به دهر، چشمه کوثر شود که شد            می‌خواست حق که خصم تو اَبتر شود که شد

دنیا پر از ذُراری زهـرای اطهر است

والله، جــای گــفـتـن الله اکــبــر اسـت!

ما شـاعران به قـافـیه پرداختـیم و بس!            عمری به وَجهِ تـسمیـه پرداختیم و بس

از متن، هی به حـاشیه پرداختیم و بس            از تـو فـقـط به مرثیه پـرداخـتیم و بس

بایـد اگـر مـعـارف نـاب تو زنـده کـرد

کی می‌توان به فـاطمه گفتن بسنده کرد

ما بـهـره‌ای ز فـیـض تو اغلب نداشتیم            انگـار جـز فـدک ز تو مطلب نداشتـیم

آگـاهـی از مـعـارف مـذهب نـداشـتـیـم            کاری به کار عـزّت مکـتـب نـداشتـیـم

تـرسم از آن که کار، برادر! بَـتَر شود

وز این که هست، فاطمه مظلوم‌تر شود

ایـنک که هـست امت اسـلام در خطر            بحـریـن در محاصره و شـام در خطر

بـیـت‌الـحـرام بـاز از اصنـام در خـطر            حج و منا و مشعر و احـرام در خطـر

چـشـم امـیـد شیـعـه به بیداری شماست

زهـرا در انـتـظـار وفـاداری شـماست

روزی که یاس فـاطمه تکـثـیر می‌شود            اسـلام در زمـانــه فـراگــیــر مـی‌شـود

عـالـم پُـر از شـمـامـۀ تکـبـیـر می‌شود            دنـیـایـی از مـکـاشـفـه تصویر می‌شود

آیـد نـدا که کـعـبـۀ مـقـصـود مـی‌رسـد

از گـرد راه، مـهـدی مـوعـود می‌رسـد

كو آن كه طی كـند شب عـرفـانی تو را           شـاعـر شـود حـقـیـقـت نـورانـی تـو را

این رودهـا كـه هـمـسـفـر بی‌قـراری‌انـد           تـحـسـیـن نـمـوده‌انـد خـروشـانـی تو را

با صد هـزار شاخـه گـل یـاس هم بهار           هـم‌پـای نـیـسـت عـطـر گلستـانی تو را

وقـت عـبـادت آیـه‌ای از نـور می‌شـوی           تـا عـرش مـی‌بـرنـد چـراغــانـی تـو را

تـسـبـیـح كـرده‌انـد خــدا را فـرشـتـگـان           تـا دیـده‌انـد جـلــوه ســبــحــانــی تـو را

بـایـد فـرشـتـگـان پـی درك فـصاحـتـت           از بـر كـنـنـد مـتـن سـخـنــرانـی تـو را

انــدوه رنـج‌هـای تـو بـا آن مـسـاحـتـش           پُـرچـیـن نـكـرد صـفـحـه پیـشانی تو را

هجده گل از حیات جهان چـید دست تو

ای بـاغ‌هـای خـرم تـوحـیـد، مـسـت تـو

این چـشمه‌ها بدون تو آب روان نداشت           این دشت‌ها بدون تو طبع جـوان نداشت

بهـتـر ز یـاس‌های تو نُه‌ چـرخ گـل ندید           بهتر ز دودمان تو هـفـت‌ آسمان نداشت

ای مـهـربـان‌تـر از هـمۀ شهـر با عـلـی           ای آن كه چون تو شهر علی مهربان نداشت

نُه سال با تو چشم عـلـی روی غـم ندید           نُه سال جز تو قلب عـلی همزبان نداشت

نُه سال جـز تـو مـادر گـل‌ها كـسی نبود           نُه سال جز تو باغ علی باغـبـان نداشت

نُه سـال سـفـره‌های فـقـیـران شـهـرتـان           جز با تنور بخشش این خانه نان نداشت

بـانـو! مـدیـنـه عطـر شما را گرفته بود           اما چرا كسی خـبـر از قـبـرتـان نداشت

باشد ولـی ز خـاك بـهـار تو بـاقـی است

در بـاغ یـاس عطر مـزار تو باقی است

عـزم شـمـا مـبـارزه از سـر گرفـته بود           تـصـمـیـم بر جـهـاد مـكـرر گـرفـته بود

لشكر شد اشك‌های شما در مصاف خصم           وقتی شـرار فـتـنـه‌گـری در گـرفته بود

آن روز تــیـغ خـطـبـۀ تـو آب دیـده بـود           حال و هوای حمله به خیـبـر گرفته بود

آن روز واژه‌هـای شـجـاع تو در نـبـرد           جان از جوان و دل ز دلاور گـرفته بود

زینب كه خطبه‌های سراسر حماسه خواند           این درس را، ز مكـتب مـادر گرفته بود

ای مــادر شــلـمـچـه! امـیــد شـهــادتــم           در پشت روضه‌های تو سنگر گرفته بود

دلخـسـتـه‌ام، طراوت كـارونم آرزوست

لیـلای جان! جزیره مـجـنـونم آرزوست

برداشت دست حق ز رخ شب نقاب را           حـس كـرد بـاز پـنـجــره‌هـا آفــتــاب را

بـیـدار گـشـتـه‌ایـم و دل‌آشـفـتـه دشمـنان           دیگر مگر به خواب بـبـیـنـند خواب را

بـایـد امـیـد داشت به فـردای پُـرغـرور           بایـد فـزون نـمـود در این ره شتـاب را

گـفـتـا به حق تجلیِّ نـور خـمـیـنی است           هر كـس كه دیـد رهبـر این انـقـلاب را

فـریـاد می‌زنیـم در این شـور بـی‌كـران

«عجّل علی ظهوركَ یا صاحب الزمان»

هـر دخـتـری که اُمّ أبـیـهـا نـمـی‌شـود            هـر مـادری که مـادر دنـیـا نمی‌شـود

نـور تـمـام عـالـم امکـان به روی هم            یک جلوه نـور چـادر زهـرا نمی‌شود

وقتی که اختیار دو عالم به دست اوست            مـحـشـر بدون فـاطـمه بر پا نمی‌شود

یعـنـی که بـی‌ولایت او هـیـچ طاعتی            اذن ورودِ جـنـت الاعـلـی نـمـی‌شـود

فـردا بـه قـلـه‌های سـعـادت نـمی‌رسد            هر کس دخـیل چـادر زهـرا نمی‌شود

حـبـل‌المتـیـن شیعه نخ جـانماز اوست            بی او گـره ز کـار کـسی وا نمی‌شود

می‌افـتـد از نگـاه پر از مهـر فـاطـمـه            هـر کـس فـدائـیِ ره مـولا نـمـی‌شـود

گفتم چگـونـه از همه بـرتـر بخـوانمت            آمـد نــدا حــبــیــبــۀ داور بـخـوانـمـت

دیـدم رسـول؛ اُمّ أبـیـهـات خـوانده است            گـفـتـم کم است دُخت پیـمـبـر بخوانمت

دیـدم تـویـی هـر آیـنـه، آیـیــنـه عــلـی            گفتم عجب به جاست که حیدر بخوانمت

دیــدم قـیــامـت اسـت درِ خـانــۀ شـمـا            گفتم رواست بـانـوی محـشر بخوانمت

گفتم مفصل است سخـن، مُجـمـلش کنم            جـبـریـل گـفت سـوره کـوثـر بخوانمت

ای مادر حسین و حسن! مام زیـنـبـین!            من هم اجازه هست که مادر بخوانمت؟

زبان چگـونـه گـشـایم به مـدح تو مـادر           که بی وضو نتـوان خواند سورۀ کـوثـر

زبـان وحـی، تو را پـارۀ تن خود خواند           زبان ما چه بگوید به مـدحـتـان دیگـر؟

چـه شـاعـرانـه خـداونـد آفـریـده تـو را           تو را به کوری چشمان آن «هو الأبتر»

خدا به خواجۀ لولاک داده بود ای کاش           هـزار مـرتـبـه دخـتـر اگر تویی دخـتـر

چه عاشقانه، چه زیبـا، چه دلنشین وقتی           تو را به دست خـدا مـی‌سـپـرد پیغـمـبر

علی‌ست دست خدا و علی‌ست نفس نبی           عـلـی قـیـام و قیامت، عـلی علی حـیـدر

عـروسـی پـدر خـاک بـود و مــادر آب           نـشـسـتـه‌انـد دو دریــا کـنـار یـکـدیـگـر

شـکـوه عـاطـفـه‌ات پیرهن به سائل داد           چنان که هـمسر تو در رکـوع انگـشـتر

همیشه فقر برای تو فخـر بوده و هست           چنان که وصـلـۀ چـادر برای تو زیـور

یـهــودیــان مـسـلــمـان نــدیــده‌انـد آری           از ایـن سـیـاهـی چـادر دلـیـل روشن‌تر

حجاب، روی زمین طفـل بی‌پنـاهی بود           تـو مــادرانـه گـرفـتـی‌ش تـا ابـد در بَـر

مـیـان کـوچـه که افـتـاد دشـمـنـت از پا           در آن جـهــاد نـیـفـتـاد چـادرت از سـر

کـنـون بـه تـیـرگـی ابـرهـا خـبـر برسد           که زیـر سایه آن چـادر است این کشور

به هوش باش و از این دست دوستی بگذر           به هوش باش که از پشت می‌زند خنجر

به این خـیـال که مرصـاد تیـغ آخر بود           مـبـاد این که نـشـیـنـیـم گـوشـۀ سـنـگـر

بـدا بـه من که اگـر ذوالـفـقـار بـرگـردد           در آن رکـاب نـبـاشـم سـیـاهـی لـشـگـر

بدا به حال من و خوش به حال آن که شده‌ست           شهید امر به معـروف و نهی از منـکـر

خدا گواه که چون فـاطـمـه نمی‌خـواهیم           حکومتی که نباشد در آن عـلـی رهـبـر

رسیده است قـصیده به بیت حسن خـتام           امـیـد فــاطــمـه از راه مـی‌رســد آخــر

در آسـتــانـۀ مــیــلاد حــضـرت زهــرا           بـرای عـرض ارادت بـه سـاحـت دریـا

نـشـسـتـه ام بـنـویـسـم بـه نـام مـادر، تـا           خــدا مــرا بـنـویـسـد بـه پـای نـام شـمـا

اگـرچه کـمـتـر از آنـم که دلـبـرم بـاشی

خدا به امر خودش خواست مادرم باشی

هوای عشق چه حال و هوای زیبایی ست           جنون، بهـانۀ خـوبی برای رسوایی ست

شبی که عرش منوّر به نور زهرایی ست           شب طرب، شب دیوانگی و شیدایی ست

شبی که معجـزه های رسـول، کـامل شد

شبی که سورۀ کـوثـر به عینِ نـازل شد

شبی که سیب خدا از درخت عرش افتاد           خـدا بـه نـور خــدا هـدیـه ای مـنـوّر داد

به اذن خـالق یکـتا، زمین، زمان، فریاد:           پـیـامـبـر! قــدم فــاطــمــه مـبـارک بـاد

قـیـام کـرد زمـیـن، نــور مـنـجـلـی آمـد

دلـیـل خـلـقـت پـیـغـمـبــر و عــلـی آمـد

همین که دست زمین، آسمان بغل شده است           دهان عرش الهی پر از عسل شده است

به دستخطِّ خدا سوره هم غزل شده است           و این برای نبی خیرُ ما نَزَل شده است:

خـدا بـرای تـو خـیـر کـثـیر می خـواهد

برات، مـرهـم زخـم غـدیـر می خـواهـد

خــدا نـوشت: بـگـویـیـد مـهـربـان بـانـو           خدا که صاحب باغ است، باغـبـان بانو

قـیـامت اسـت تـمـنـای ایـن و آن، بـانـو           هـمـیـشـه منـبـع الطاف بـیکـران! بـانو!

اگر نـفـس بدهی، دست هم نمی خـواهم

برای مـدح تو گـفـتـن، قـلم نمی خـواهم

عطای دست تو تـفـسیر کـرده انسان را           بـخـاطـر تو خـدا وعـده داده بــاران را

دعـای نـور تو تب دار کرده سـلمان را           به بـاد داده دگـر دودمــان شـیــطـان را

دعـای نـور بخوان، ما هم اهـل ایرانـیم

بخـوان که ما همه ذریـه های سلـمانـیـم

دعا بخـوان، پـر جـبـریل را مـنـوّر کن           کمی مـلائـکـه را با خودت بـرابـر کـن

بـرای نـافـلـه، سـجــاده را مـعـطـر کـن           خـدا بـرای پـیـمـبـر نـوشـت: بـاور کـن

نگاه عرش به راز و نیـاز فـاطمه است

خلاصه نه، همۀ دین نماز فـاطمه است

تـمـام قـافـلـه را وقـف مـرتضی کـردی           همیشه شوهر خود را ز خود رضا کردی

و در جـوار خـدا، جـار را دعـا کـردی           چه خـوب دِیـن به همسایه را ادا کردی

هرآنچه را تو بخواهی، همان شود تقدیر

برای شـیـعـۀ امـروز هم قـنـوت بگـیـر

نظـر به اینکـه خـدا بر شما نـظـر کرده           تـو قـبـل خـلـقـت آدم شـدی نـظـر کـرده

خــدا وجـود تو را مـنـجـی بـشـر کـرده           عـلـی کـنـار شـما خـسـتـگـی بِـدَر کرده

غروب بود که خورشید تا سحر غم داشت

طلـوع لحظۀ خـنـدیـدن تو را کـم داشت

در آتـشـی که تـمـامـیِّ خانـه می سـوزد           به جـان خـلـق بـیـفـتـد زمانه می سـوزد

در آتشی که نشان، بی نشانه می سـوزد           چـرا قـلـم وسـط شـعـلـه ها نمی سـوزد؟

برای اینکه مـزیّن به نـام فـاطـمـه است

و آتش از سر جبران، به کام فاطمه است

منم که عصمت الله به ساق عرش زیورم           حـبـیـبـۀ خـدا مـنـم، حـبـاب نـور داورم

رضای من رضای او ولای من ولای او           که مـن ولـیـة الله و ز هـر بدی مُطهرم

علی است نفس احمد و حقـیقت محمدی           منم که بـضـعـة الـنبی و با علی برابرم

به تـخـت اقـتدارشان نشسته ام کنارشان           به تاج افـتـخارشان، یگانه است گوهرم

به جز محمد و علی که نور ما بُوَد یکی           ز انـبـیـا و اولـیـا خــدا نـمـوده بـرتــرم

نبی چو گفت برمـلا اگر نبود مـرتضی           ز اولیـن و آخـریـن کسی نبود هـمـسرم

عـلـی شهاب ثاقب و منم فروغ زهروی           به اوج عصمت و حیا به هر زمان منوّرم

نهال عشق ایـزدی بهـار حُسن سـرمدی           شکوفه محـمـدی عطای رب و کـوثـرم

حسین با حسن مرا دو گـوـوار زینـتـند           علی است طوق گردنم محمد است افسرم

محمد و علی و من چو اصل و اُمّ خلقتیم           منم که باب خویش را درین مقام مادرم

فـدک چه جـلـوه ای کند به پیشگاه دولتم           که مالکیت جنان به کف بُوَد چو حیدرم

علیه غـاصب فـدک از آن قـیـام کرده ام           که راه پُر جهاد حق نشان دهم به دخترم

حسان بود مودّت رسول و آل مصطفی           امـیـد بـرزخ من و پـنـاه روز مـحـشرم